Inmiddels al weer thuis schrijf ik de laatste hoofdstukken. In Zimbabwe lukte het niet om lang genoeg WiFi te hebben om reisverhalen te schrijven. Als de WiFi het al deed had ik meestal een half uur tot mijn beschikking. Ook waren mijn schermen niet al te groot van mijn smartphone en mijn I-Pod, waardoor ik amper kon lezen wat ik schreef.

De tweede week heb ik al in foto's uitgedrukt. Het is echt zo mooi als het op de foto's staat. In de eerste week had de secretaresse Talana al een activiteitenlijst rondgedeeld voor deze trip. Je kon adrenaline-activiteiten doen, diverse safariparken bezoeken, cruises boeken en zelfs een helikoptervlucht over de Victoria Falls regelen van vijftien minuten. De adrenaline-activiteiten had het groepje vrijwilligers voor mij gedaan, namelijk de Gorge Swing en de Zip Line. Bij de Gorge Swing stort je aan een kabel naar beneden uiteindelijk bungelend boven de rivier en klim je zelf weer naar boven. Bij de Zip Line glijdt je aan een kabelbaan over de rivier. De Zambezi-rivier. Van de safariparken vonden zij Chobe National Parc het leukst, wat een hele dagtrip inhoudt. Je gaat daarbij over de grens van Zimbabwe naar Botswana, een uur rijden vanuit onze lodge, de Livingstone Lodge in het stadje Victoria Falls en je voelt echt alsof je aan het reizen bent. De cruises waren allemaal op de Zambezi-rivier. Je kon kiezen uit super de luxe cruises tot simpelere varianten. Eerst wilde ik de Zip Line, full day Chobe en een lunch cruise doen. Ik vroeg na bij de Nederlandse Sofie, die er ook net was geweest, en zij zei dat de Zip Line maar vijf minuten duurt maar wel heel cool was. Achteraf jammer misschien, geen adrenaline, want ik koos voor Full Day Chobe, de lunchcruise en een wandeling door het Victoria Falls park. Ik had mijn keuzes doorgegeven op de activiteitenlijst aan Talana en zij ging ze boeken waar mogelijk. De volgende dag kwam ze met de geboekte activiteiten en de activiteiten die nog bevestigd konden worden. Leuk! In ieder geval ging de Full Day Chobe door. De lunch cruise had nog niet genoeg aanmeldingen, dus dit kon niet worden bevestigd. Moest alvast geld voor de busreis betalen. Talana had nog tips en eigenlijk alle tips die ik ter harte had genomen waren waar. Zoals genoeg geld meenemen, altijd je paspoort goed bij je houden etc. Ze regelt voor de vrijwilligers ruimere plekken in de bus. De bus is een touring car waar heel veel mensen in konden. Ook kon het daar stikheet worden, vooral tijdens de stops.

Maandag 8 april gingen we, een andere vrijwilliger Rachel (17 jaar!) en ikzelf, vroeg de bus in bij busstation Bulawayo voor de excursie naar de Victoria Falls. We werden daar gebracht door Ryan, de oudste zoon van familie Wilson van Chipangali. Voor de busreis mochten we nog boodschappen halen bij het winkelcentrum. De busreis duurt namelijk zeven uur. Bij de busstops kwamen verkopers van snacks en koude drankjes de bus in. De eerste keren kon ik de verleidingen weerstaan, maar halverwege ging ik toch voor de chips met peper en zout met een vleugje uiensmaak. Erg lekker. Ook kregen we van locals een paar besjes wat ze daar veel eten. Erg lekker en leuk dat ze met ons wilden delen. De busreis was niet superheet, maar wel heel lang en de wc's tijdens de reis heb ik overgeslagen, want ik had al een vermoeden hoe die er uit zagen (een smerig gat in de grond). De hele busrit werd Afrikaanse muziek gedraaid in de bus met ook enkele Westerse hits ertussen. Moeilijk om je eigen muziek goed te kunnen horen. Ik had zelf muziek meegenomen van allerlei artiesten op mijn I-Pod. Ook had ik twee puzzelboekjes om me te vermaken en spelletjes op mijn smartphone. De tijd ging sneller dan ik dacht.

Aangekomen op het busstation van de Victoria Falls stond taxichauffeur John Rwodzi ons op te wachten. Hij is de vaste taxichauffeur voor de vrijwilligers die naar de Vic Falls gaan. Hij bracht ons eerst langs een pizzatent. Het stadje bij de Vic Falls is redelijk toeristisch en de Pizza Inn had een klein formaat vegetarische pizza wat ik kon meenemen naar de lodge. Ik blij. Ook blij dat er fatsoenlijke toiletten waren. Na het ophalen van de pizza, gingen we naar het boekingskantoor 'Wild Horizons' om onze boekingen van de activiteiten te betalen. Ook de bewijzen kregen we mee, gewoon handgeschreven bonnen. Nadat alles geregeld was zette John ons af bij de Livingstone Lodge. De dame, manager van de lodge, zat ons al op te wachten. We mochten kiezen tussen een tweepersoonskamer of allebei een eenpersoonskamer. Rachel zei wel dat het oké was, de tweepersoonskamer, maar het werden uiteindelijk twee eenpersoonskamers. Helemaal fantastisch! Een tweepersoonsbed, helemaal voor mezelf, een tv en een mooie badkamer. Kamer 517. Daar zou ik wel drie nachtjes verblijven! Super!

De volgende dag 9 april werd ik vroeg bij het ontbijt verwacht, want de bus naar Botswana voor de Full Day Chobe zou al vroeg vertrekken. Rachel had haar eigen activiteitenlijst en alleen de dinner cruise zouden we uiteindelijk samen gaan doen. Het busje naar Botswana zat bij vertrek al vol toeristen, ik was de laatste toerist die ze ophaalden. Het was een uur rijden naar de grens met Botswana. Bij de grens heb ik mijn double entry visa kunnen gebruiken, waardoor ik nu een paar leuke stempels in mijn paspoort heb. Tussen de geparkeerde auto's liepen bavianen rond. Ook zagen we wilde zwijnen. Na een stukje rijden vanaf de grens en een foto van een Baobap boom (hele oude boom) te hebben gemaakt, kwamen we aan bij de Chobe Marina Lodge. Voor de cruise begon heb ik daar even rondgewandeld. Wat een mooie lodge! Overal de mooiste planten, meubels en doorkijkjes. Heel Afrikaans en luxueus ingericht.

The Full Day Chobe. We vertrokken om 9:30 met de safaricruise uit de Chobe Marina Lodge. Het begon heel rustig, weinig dieren, hier en daar een eend en een mooie vogel. Naarmate we steeds verder voeren kwamen we langs een oever met bomenstronken waar een jonge krokodil en een leguaan lagen te zonnen. Ook rende een groepje stokstaartjes voorbij. Jammer, te ver om scherpe foto's te kunnen maken. De oever met bomen was heel mooi en ook het grasland langs de Chobe rivier. Ik was echter op zoek naar de grotere dieren, waaronder de olifant. Helaas waren er niet veel te zien tijdens de cruise. Vlak na we nog een leguaan hadden gespot kwam daar echter toch nog een jonge olifant naar de oever om over te steken naar het grasland aan de overkant. Dit gebeurde vlak voor onze neus. De olifant genoot duidelijk van het water en maakte nog een rondje voor onze cruiseschip voordat hij naar de overkant zwom. Het leek wel of hij er een show van maakte. Ondertussen dook er ook een krokodil op vlakbij de boot. De krokodil kan de olifant niets maken. Zodra de olifant op het grasland liep kwamen witte vogeltjes om hem heen lopen. Deze witte vogeltjes zorgen voor een schone huid en verwijderen schadelijke insecten van de huid van de olifant. Er kwam nog een andere cruise met toeristen aan gesjeesd, maar wij zaten op de eerste rang. Ha ha! Na de olifant van alle kanten bewonderd te hebben gingen we nog veel verder de rivier op en vonden we nog verschillende antilopen, zoals impala's, kudu's en nog meer. Ook zagen we een nijlpaard met haar jong zwemmen. Ook nog een krokodil. En waterbuffels. Inmiddels was het drie uur verder en bijna lunchtijd, dus gingen we terug naar de Chobe Marina Lodge. Voor de cruise begon mochten we onze lunchvoorkeuren al doorgeven en bij aankomst in de lunch na de cruise kon je zo aanschuiven, tafel mooi gedekt en kwam de ober vragen wat ik wilde drinken. Voorafje vegetarisch, hoofdgerechtje met in boter gebakken vis met verse patat (ze hadden geen vegetarische optie) en als dessert een chocoladekersengebakje. Mmmm.. Na de lunch ging de safari verder over land in de jeep. Eenmaal voorbij de ingang van het safaripark veranderde de weg in lekkere kronkel - en hobbelpaadjes (massage zei de bestuurder) met hier en daar een gat in het pad en water waar we doorheen reden. Hij sjeesde er voorzichtig overheen met zijn 4-weal-drive. Het duurde even voor we wilde dieren zagen. Het begon met de impala's, een stel bavianen, kudu's en mongooses. Verderop kwam dan toch nog een giraffenfamilie vlakbij de jeep. Helaas geen katachtigen. Wel zagen we in de bosjes een olifantengroep. Ze kwamen echter niet dichterbij, wat weer jammer was voor de foto's. Ik heb ze zelf wel kunnen zien gelukkig. De hele dag heb ik gebruik kunnen maken van mijn nieuwe verrekijker, die ik van mama had gekregen voor de reis. Ik maakte die dag foto's met mijn I-Pod, waarvan de batterij al tijdens de lunch half leeg was, dus ik moest zuinig zijn. De safari aan land duurde drie uur. Het was een bijzondere ervaring.

Eenmaal terug bij de ingang, gingen we ook snel terug naar de grens en terug naar Victoria Falls waar ik een uur later bij de Livingstone Lodge weer netjes werd afgezet. Na een opfrisser een WhatsApp-je van Rachel: John brengt ons 18:00 naar het stadje. Konden we wat eten. Rachel had de Gorge Swing gedaan vertelde ze. De meneer van de lodge vroeg of ik ook nog de Gorge Swing zou doen. Ik zei: not for a million dollars, I'm not as brave as she is. Ook kostte die excursie weer extra geld. Geld wat ik nodig had als budget dat ik achter de hand hield. Tijdens het wachten op John sprak ik de manager van de lodge. Zij gaf aan dat de lunch cruise niet door ging en dat ze had doorgegeven dat ik meekon met de dinner cruise. Had ze dus allemaal al geregeld! Ik vond het prima. Moesten we met John ook nog het boekingsbewijs halen bij het boekingskantoor Wild Horizons in het stadje Victoria Falls. Dit boekingsbewijs opgehaald hebbende, zette hij ons af bij een mooi restaurant. Hier konden we behoorlijk luxueus dineren, broodje erbij, soepje vooraf. We hadden niet veel besteld, maar het was allemaal heel lekker. Eenmaal klaar konden we John bellen en was hij er ook zo weer om ons terug te brengen naar de lodge.

De volgende dag begon rustig aan. Niet zo vroeg ontbijten. Later op de dag zouden we een wandeling maken bij de Victoria Falls. Dit duurde wel zo'n twee uur, wat om vloog, want het was er ontzettend mooi en spectaculair. Het bos was een beetje jungle achtig. Overal voelde je het opspattende water. Daarbij was het een mooie dag, waarbij de zon lekker scheen en het bos ook die jungle feel gaf. Van alle kanten foto's en filmpjes van de watervallen gemaakt. Het begint van links naar rechts. Van links stort het water glijdend naar beneden. Bij het breedste gedeelte stopt gewoon het land en kan het water niet anders dan naar recht naar beneden stromen. Een wand van water. Je had meerdere uitkijkposten, waaronder één waar je zo naar beneden kon kijken en zelfs een dubbele regenboog zag. Door het opspattende water werden Rachel en ik wel nat, dus probeerde ik mijn paraplu open te klappen. Maar, de kracht van het water veroorzaakte veel wind en maakte mijn paraplu kapot. Wat een gevaarte zo'n paraplu. Paraplu weer ingeklapt. Tijdens de wandeling droogden we al op. Ook vonden we een trappetje waarmee je wat dichterbij de eerste waterval uitkwam. Het was echt een onwijs mooie ervaring. Ik had geen zin om weg te gaan. Helaas moesten we toch, want John zou ons na twee uur komen ophalen. Hij bracht ons langs een curios markt. Dit is een gigantische markt met allemaal verkopers van Afrikaanse souvenirs. Ik had nog maar 8 dollar op zak. Toch nog een kommetje van hout kunnen kopen. Later bleek (zei een andere vrijwilliger later) dat ze zover gaan dat je je sok kunt ruilen voor een souvenir. De meeste verkopers moest ik echter nee verkopen. Niet in de laatste plaats omdat de armbandjes van leer zijn, ook bijvoorbeeld van buffelleer. Ze kwamen ook met houten beeldjes van dieren op de proppen, maar als je goed keek leken ze helemaal niet op het dier. Uiteindelijk dus een houten kommetje gekocht met een giraf erop. Toch nog wat.

Na souvenirs te hebben gekocht gingen we terug naar de lodge, want om 16:30 werden we opgehaald door Wild Horizons voor de dinner cruise aan de Zambezirivier. Aan de oever van de Zambezirivier lag een cruise gereed met gedekte tafels. De tweepersoonstafel was voor ons. Eerste gelegenheid om lekker rode wijn te drinken, dus heb ik die avond drie glazen rode wijn gehad! Tijdens de cruise kwamen we langs nijlpaarden. Ook zagen we wat vogels wegtrekken. Er hingen donkere wolken in de lucht. Het zou die avond nog niet gaan regenen, maar daarna barstte het wel los. Tijdens de cruise kregen we een driegangenmenu. Helemaal vegetarisch deze keer! Veel gemengde gekookte groenten. Wel nog cheesecake als toetje, wat ik lekker heb opgegeten. Op het eind van de cruise zagen we in het donker op de oever wat olifanten. Het was zo donker dat mijn I-Phone alleen wat donkere pixels laat zien. Weer een beeld voor alleen mijn ogen. Tijdens het wachten op het dessert kwam er een Afrikaanse zanggroep 'Amazulu Cultural Ensemble- On Our Own'. Dat was erg leuk.

De volgende dag vertrokken we al vroeg weer naar Bulawayo. Om 15:30 waren we er en reden we terug naar Chipangali. We mochten de rest van de dag uitrusten van de busreis. Er waren maandag veel meer vrijwilligers bij gekomen. Bij het avondeten bleek helaas dat een vrijwilligster was gebeten door Breezer de bushpig. Ze had hem wat eten gegeven, was daarbij met haar vingers dichtbij zijn mond gekomen en hij had haar hand te pakken. Vreselijk.

Vrijdag was verder de enige volle werkdag op Chipangali, want zaterdag zou de volgende excursie naar Matopos National Parc zijn met een groep andere vrijwilligers. Zaterdag 13 april vertrokken we dus na het ontbijt naar Ian, de man die ons zou rondleiden in het park en die in een villa in een buitenwijk van Bulawayo woont. Van daaruit gingen we op safari richting Matopos voor de Rhino Walk. In de Matopos leven wilde neushoorns, zowel de witte als de zwarte. We zouden de hele dag op pad zijn en de jeep was open en hij reed met 80 km/u over de snelweg. De Matopos is een berglandschap met veel weide en rotsformaties. Ook rijd je langs verschillende dammen. In de dammen lagen krokodillen en nijlpaarden. Het eerste gedeelte van de dag gingen we echter naar de neushoorns op zoek, na uitleg te hebben gekregen hoe het gaat met de neushoorns. De stroperij is een groot probleem. Binnen nu en vijftig jaar denken ze dat de Afrikaanse zwarte en witte neushoorn niet meer bestaat. De hoorn schijnt per gram heel veel op te leveren. Ook is er veel corruptie en zwarte handel. Er werken echter rangers in de Matopos die worden getraind om stropers te bestrijden, wat wel resultaat oplevert. De stropers blijven het echter proberen. Uit voorzorg halen ze de hoorns van de laatste neushoorns weg, zodat ze in elk geval een kans hebben om te overleven. Dus... Na deze uitleg gingen we op zoek naar de neushoorns. Ian wist ongeveer waar ze zaten. Na het vinden van een rangertent vroeg hij hen of ze de neushoorns hadden gezien. Ook zag je pootafdrukken. Het duurde niet lang voor we ze gevonden hadden. We werden verzocht stil en kalm te blijven. Ze kunnen aanvallen. Allemaal niet gebeurd. Ze lagen lekker te slapen. Een groepje witte neushoorns met inderdaad afgesleten hoorns. Normaal kunnen de hoorns wel twee meter worden. Terwijl de neushoorns lagen te rusten, en eentje op stond en naar achteren liep, maakte Ian van elke vrijwilliger een paar foto's met de neushoorns. Dus dat was de Rhino Walk. Daarna gingen we een plek zoeken om te lunchen. Na de lunch gingen we de muurschilderingen bewonderen boven op de rotsformaties. Dus we gingen stijl omhoog klimmen. De muurschilderingen komen van de bushmen. Zij woonden hier oorspronkelijk en de muurschilderingen waren een vorm van communicatie over de tijd, de natuur en de dieren die daar toen voorkwamen. In het Matopos Parc komen veel luipaarden voor die daar 's nachts jagen. We hebben er geen een gezien die dag. Na de klim naar de grot met de muurschilderingen genoten we nog van het uitzicht. Wat een panorama van het Matopos landschap opleverde. Sommige klommen nog helemaal hoger. Ik vond het wel genoeg en bereidde me voor op de daling. Als laatste van de groep kwam ik dan uiteindelijk, vasthoudend aan planten en al glijdend, bij de jeep. De rest van de dag gingen we nog door het park op zoek naar andere neushoorns, maar we zagen nog vijf zebra's, een paar giraffen en nijlpaarden. In de verte nog een kudde antilopen. Op het uitkijkpunt zagen we deze lopen. Het begon al te schemeren en we gingen terug. De temperatuur was inmiddels wel gedaald. Jas aan, sjaal om. Tijdens een stop nog wat souvenirs gekocht van locals. Deze mensen maken zelf hun souvenirs. Onder andere een ketting gekocht met zwarte en witte bonen, twee mandjes en een tas. Bij de auto vertelde Ian dat de zwarte en witte bonen giftig zijn, als je die opeet ben je binnen een half uur dood. Oeps! Na de schemering gingen werden we helemaal terug naar Chipangali gebracht, waar nog wat eten voor ons was achtergelaten. Maar helaas waren David en Sofie (team Dutchie) zaterdagmiddag vertrokken naar het vliegveld.

Zaterdagavond hadden ze drank ingeslagen bij Chipangali en ik mocht aanschuiven bij de Canadese vrijwilligers. Daar heb ik een aantal glazen naar binnen gewerkt. Daarna naar bed. Voor het eerst later dan 21:00 uur.

Zondag moest ik helpen bij het fatsoeneren van een plantsoen voor de apenkooien. Een paar stevige stronken weghakken. De jongen Dale gaf de hardste klappen met Agnes, ook uit Cabin 7. Samen kregen we het toch voor elkaar om de stronken allemaal weg te krijgen. Dat was een flink karweitje. De rest van de dag waren we klaar. Agnes zou de volgende dag, maandag, na de boodschappen in Bulawayo, naar huis gaan.